ﺳﺎﻝ ۸۱ ﺑﻮﺩ ﻪ ﺗﺒﻌﺪ ﺷﺪﻡ ﺑﻨﺪﺭ ﻋﺴﻠﻮﻪ ﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﺎﺭﺱ ﺟﻨﻮﺑ، ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﻭﺝ ﺎﺭ ﺗﻮ ﺎرﺱ ﺟﻨﻮﺑ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺸﺪ. ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ، ﺴ ﺎﺭ ﺑﻪ ﺎﺭﻡ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﻫﻤﻨﻘﺪﺭ ﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﺎﻋﺖ ۹ ﺩﻓﺘﺮ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺎﺳﺎﻩ ﺍﻣﻀﺎ ﻣﺮﺩﻡ، ﺎﻓ ﺑﻮﺩ.
ﺑﺎ ﻪ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺍﻨ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﺪﻡ، ﻣﺮﺩ ﺧﻠ ﺧﻮﺑ ﺑﻮﺩ، ﻣﻬﻨﺪﺱ ﺗﺎﺳﺴﺎﺕ ﺩﺭﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻪ ﺍﻨ ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻮﺵ، ﻭ ﺧﻠ ﺧﻮﺏ ﻓﺎﺭﺳ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﻪ ﺩﻭﺳﺘ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﻤﻮﻥ ﺎ ﺮﻓﺖ، ﺑﻬﺶ ﻔﺘﻢ ﺩﻟﻢ ﻣﺨﻮﺍﺩ ﻪ ﺑﺎﺭ سوشی ﺑﺨﻮﺭﻡ، ﻭ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﻨﻢ ﺑﺒﻨﻢ ﻪ، ﻔﺖ ﺑﺎﺷﻪ، ﺷﺐ ﺩﻋﻮﺗﺖ ﻣﻨﻢ، ﺳﻮﺷ ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ ﺑﺎﺷ
ﻪ ﺭﻭﺯ ﻋﺼر ﺑﻬﻢ ﺯﻧ ﺯﺩ ﻪ ﺑﺮﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻦ ﻣﺎﻫ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﻭ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ.
ﺧﻮنش ﻪ ﺎﻧﺲ ﺑﺰﺭ ﻭ ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻮﺩ ﻪ ﻫﻤﻪ ﺰ ﺩﺍﺷﺖ، ﺣﻤﺎﻡ ﺁﺷﺰﺧﻮﻧﻪ، ﻮﻟﺮ ﺍﺳﻠﺖ ﻭ .
ﺸﺖ ﻣﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ایشون ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮ ﺁﺷﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺍﻡ ﺎ ﺳﺒﺰ ﺍﻨ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺮﺩ، ﻪ ﻇﺮﻑ ﺷﻼﺕ ﺭﻭ ﻣﺰ ﺑﻮﺩ ﻪ ﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﺍﺯﺵ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻪ ﺑﺨﻮﺭﻡ، ﺧﻠ ﺑﺪﻣﺰﻩ ﺑﻮﺩ ! ﺧﻠ !
ﺑﻬﺶ ﻔﺘﻢ ( ﻮﺟﻮ ) ﺍﻦ ﻪ ﺷﻼﺗﻪ ؟ ﺧﻠ ﺑﺪﻣﺰﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﻦ ﺁﻭﺭﺩﻡ، ﻔﺘﻢ ﺧﺐ ﺮﺍ ﺍﻨﺠﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﺮ ﻣﺎﺭﺖ ﺷﻼﺕ نمیخری ؟
ﺍﻦ ﻪ ﺗﻮ ﻣﺨﻮﺭ ﺁﺧﻪ ( ﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﻮﺧ ﺩﺍﺷﺘﻢ ) ﺑﺎ ﺳﻨ ﺎ ﺍﻭﻣﺪ ﺸﻢ ،ﻫﻤﻨﺠﻮﺭ ﻪ ﺎ ﻣﺮﺨﺖ گفت :
ﻣﻠﺖ ﺍﻦ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺟﻨ ﺭﻭﺯ ۱۶ﺳﺎﻋﺖ ﺎﺭ ﺭﺩ،ﺑﺎﺑﺖ ۸ ساعتش ﻣﺰﺩ ﻣﺮﻓﺖ ﻭ ۸ﺳﺎﻋﺖ دیگه شو ﺭﺍﺎﻥ ﺎﺭ ﻣﺮﺩ، ﺗﺎ ﺸﻮﺭﻣﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺸﻪ، ۲ﻧﺴﻞ ﺍﺯ ﻣﻠﺖ ﺍﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﻓﺪﺍ ﺮﺩ، ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﻟﺎﺗ ﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻦ ﺮﺩﺧﺖ ﺮﺩﻧﺪ ﺩﺍﻧﺸﺎﻩ ﺭﻓﺘﻢ، ﻭ ﺍﻻﻥ ﻣﻮﻇﻔﻢ ﺩﺭﺁﻣﺪﻡ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺮﺝ ﻨﻢ.
ادامه مطلب
درباره این سایت